Ewa Gieras

Pełny opis doświadczenia Ewy znajdziesz na stronie z wszystkimi psychologami z Łodzi, poniżej kilka pytań do Ewy, które pomogą lepiej poznać naszą terapeutkę.

Dlaczego zajęłaś się psychologią?

Kiedy rysownik zaczyna ołówkiem nakreślać różnorodne linie na papierze pierwszą pracę wykonuje jeszcze przed całym procesem — widzi i obserwuje — to jego największa umiejętność. To porównanie pozwala mi sobie przypomnieć co sprowadziło mnie na ścieżkę, na której teraz jestem. Obserwacja i ciekawość ludzi. Z całą pewnością wybór ścieżki zawodowej związany był także z tym, jak bardzo imponowało mi posiadanie głębokiego wglądu w zagadnienia psychiki człowieka, która jest tyleż zbadana co i wciąż zaskakująca.

Ulubione wspomnienie / moment pracy z pacjentem

Próbując objąć pamięcią najbardziej satysfakcjonujące momenty w mojej pracy przypomina mi się kilka historii związanych z ujawnieniem potencjału twórczego konkretnych pacjentów. Jest to niewątpliwie dowód na to jak bardzo potrafili się w danym momencie otworzyć, jak dużą pracę razem wykonaliśmy oraz to, że czuli się wystarczająco bezpiecznie i w atmosferze gorącej akceptacji mogli uruchomić swój potencjał zaangażowania społecznego. Każda historia człowieka, który podejmuje wysiłek zmiany swojego status quo zasługuje na ogromny szacunek.

Jakie masz plany na rozwój zawodowy?

Zdobywanie jasności co do kierunku rozwoju jest zależne nie tylko od potrzeb rozwoju własnych kompetencji, ale również wyzwań, które stawiają przede mną pacjenci i poszczególne grupy wiekowe. Oczywiście mam kilka kierunków, w których widzę swoją przyszłość, ale myślę też, że byłoby to banalne gdybym miała w chwili obecnej jakiś wybitnie określony cel. Historie, które przychodzą razem z pacjentami uczą mnie przede wszystkim pokory, a czystość intencji oraz wyznawane wartości prowadzą mnie zawsze na drogi, na których znajduję spełnienie.

Publikacje / książki o tematyce psychologicznej, które polecasz

Daniel Goleman, „Inteligencja emocjonalna”

Daniel Kahneman, „Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym”

Natalia de Barbaro, „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie”

Bogdan de Barbaro, „Wprowadzenie do systemowego rozumienia rodziny”

Marshal Rosenberg, „Porozumienie bez przemocy”

Melody Beattie, „Koniec współuzależnienia. Jak przestać kontrolować życie innych i zacząć troszczyć się o siebie”

Andrzej Gryżewski, „Niekochalni. Lęk przed bliskością”

Gabor Mate, „Kiedy ciało mówi nie, koszty ukrytego stresu”

Jestem również entuzjastką filmów dokumentalnych, szczególnie polecam:

„Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham” (2016), reżyseria Paweł Łoziński

„Niebieskoocy” (1996), reżyseria Bertram Verhaag

„Stroiciel himalajów” (2018), reżyseria Michał Sulima